September ligt alweer achter me! En deze week heb ik heb weer veel gedaan... Dinsdag ben ik naar een Miramar entertainmentpark geweest. Een shoppingmall en bioscoop, maar ik ging voor een ritje reuzerat (het op twee na grootste van Taiwan). Voor een mooi uitzicht (zie foto) door het heldere (warme (30+ graden) weer. Woensdag had ik afgesproken met Meien, een Taiwanese die in Taipei woont en werkt. Ze is freelance schrijfster (en bezig met drie boeken, waaronder één om Taiwanezen bekend te maken met internationale adoptie). Ik ken haar via een andere geadopteerde Taiwanees (hè Eva!) en ze schrijft stukjes voor het verenigingsblad Karakter van Wo De Gu Xiang (WDGX, vereniging voor geadopteerde Taiwanezen in Nederland). Voor dat blad doe ik de vormgeving en de redactie (eigenlijk 't hele blad dus). Zie verder de linkjes rechts onderaan op deze blog om de website van de vereniging te bekijken. Gezellige middag gehad en koffie gedronken in 't café van haar broer. En veel gepraat over adoptie (vanwege haar boek en omdat ze een achtergrond heeft als social workster). M'n weekend ben ik begonnen met een dagje Noord Taiwan. Letterlijk Noord, want ik ben zowaar op het noordelijkste puntje van Taiwan geweest! Fugui Cape(zie foto als bewijs). En om dat te vieren ook maar meteen even met de blote voetjes door het zand en in de zee gespetterd (zie foto)! De cape ligt bij het vissersdorpje (met nadruk op JE) Fuji. Ik was erheen gegaan met de bus vanaf het laatste metrostation op de noordelijke MRT-lijn (Danshui of Tamsui wordt beide gebruikt op dit moment). Ik wist met behulp van mijn fijne toeristische boekje welke bus ik moest hebben en welke stop het ongeveer zou moeten zijn, maar dat was het wel. Het was opletten geblazen, want er werden geen haltes getoont in de bus, dus het was een kwestie van meekijken op de verkeersborden. Na mijn bezoekje aan het hoge Noorden, een bus terug naar (startpuntje) Danshui om dat te gaan verkennen. Helaas begon het toen ook te regenen (en dat hield de rest van de dag niet meer op). Danshui is een havenstadje twintig kilometer ten Noorden van Taipei (en dus makkelijk te bereiken via de MRT). En met een beetje Hollandse historie. Nadat de Hollanders de Spanjaarden hadden verslagen in de zeventiende eeuw, bouwden ze het Fort Antonio (de eerste versie van bamboo en hout in 1642 en de tweede versie (die er nu nog nog staat)van steen in 1644-1646). En daar kwam ik zowaar een Nederlander tegen, maarja wie denkt daar nu aan als je alleen maar Engels praat. Dus ik vroeg: Could you take a picture of me please with this sign (info bord over Fort Antonio) because I'm from Holland? Oh, echt ik kom ook uit Nederland. Goed, dat had ik even niet aan zien komen. Maar hij had een dagje vrij op z'n zakenreis, dus even wat Nederlandse historie opzoeken. Toch leuk om even Nederlands te kunnen praten (was het bijna verleerd). Het fort wordt ook wel Hong Mao Cheng genoemd, wat zoveel betekent als het roodharige fort in het Chinees. En het fort is inderdaad rood van kleur, maar die kleur kreeg het pas toen de Britten de boel overnamen in 1863. Het fort werd toen het Britse consulaat en er werd nog een huis naast gebouwd om in te wonen (ook even gekeken, brits, tot in de puntjes, inclusief portret van The Queen). Een andere toeristische trekpleister is de Fisherman's warf. En dat is precies wat het is een kleine werf met een 'Lover's bridge (want geopend op valentijnsdag in 200...ook nog licht roze van kleur). Het is de plek om de zon te zien verdwijnen in de zee, maar dat heb ik niet gezien (te veel regen). Dus een ferry terug genomen, naar de werf vlakbij het metrostation. Zaterdagavond vrij van werk, want ik ben naar een moderne balletvoorstelling geweest. Dat had ik van de week spontaan bedacht toen ik in een foldertje een foto zag. En dat was het ook qua informatie, want de rest was in het Chinees. Met wat hulp van de mensen hier bij Cathwel de Engelstalige info kunnen vinden en uiteindelijk een kaartje gekocht (voor 600NTD (15 euro)). Het ballet heette 2011 Scenery in Four Colors en werd gedanst door het Capital Ballet Taipei. Een klein gezelschap van negen dansers (waarvan één man). Vier humoristische, soms wat vage(maar wel mooie) stukken gezien. Ik ben nu dus al een maand in Taiwan! En ik kan nu wel de conclusie trekken dat ik over het algemeen doorga voor Taiwanees. Met name de bushalte is een favoriete plek voor mensen om me, in het Chinees aan te spreken (is een keer of vier gebeurd). En ook in winkels wordt ik standaard in het chinees begroet/geholpen/aangesproken. De gewoonte in veel (kleinere) winkels is om klanten direct aan te spreken zodra je iets van dichterbij bekijkt. En er dan ook meteen een promotiepraatje bij afsteken. In het Chinees dus. Ook als ik in het Engels antwoord (ik begroet met hello), krijg ik een respons in het Chinees. Als ik mensen aanspreek in het Engels (om de weg te vragen bijvoorbeeld) lopen de reacties uiteen van verward, geschrokken en relax (en vervolgens overgaan op Engels). Maar vooral de eerste is vaak het geval. Ik heb zelfs iemand gehad die even voor de zekerheid vroeg, you really don't speak chinese? Of mensen gaan gewoon door in het Chinees (ook als ik zeg: In English, please?). Leer ik dan geen woord Chinees, als iedereen het tegen me spreekt? Nou, het blijft vooral op herkennen hangen. Getallen kan ik nu wel herkennen, het woord voor lunch en avondeten (is hetzelfde), goed zo (of iets in die richting) en het woord voor klappen (als in in je handen klappen). De laatste twee met name doordat ze met regelmaat bij de baby's gezegd/gezongen worden. Het is weer een lang verhaal geworden! Volgende week weer een nieuwe berichtje uit Taiwan!