Een week gelden begon ik als oud-student (ben geslaagd, dat was ik vergeten te melden in het vorige verslagje) aan mijn Taiwanese avontuur. En ondertussen heb ik er alweer twee dagen van flesjes en fruithapjes gegeven, (poep)luiers verschonen en spelen met de baby's opzitten. Ik werk in de ochtend en de avond een paar uurtjes (negen tot het wat rustiger wordt en zes tot ze een beetje gaan slapen) op de nursery. De dag begint dan met een verkleedsessie: schoenen uit, slippers aan, werkschort-achtig ding om/aan en een mondkapje voor. En dan is het maar net wat er dan gaande is: flesjes, fruithapjes, spelen, poepluiers. Het is vaak al gauw duidelijk. Veel gehuil = ofwel eten ofwel poepluier moment. Er zijn op dit moment een stuk of 19 baby's (jonger dan een jaar). De jongste is net meer dan een week oud/jong, maar vooral klein. De kleintjes liggen in een soort bakken, de oudere in bedjes (met spiegels op één van de hoofdeinden, kunnen ze zichzelf bewonderen) met zo hier en daar een knuffel/speeltje in/aan het bed. Heel leuk om met die baby's te werken sommige zwaaien enthousiast terug als je ze gedag zwaait. Eigenlijk maak je ze gewoon blij met eten, een schone luier of wat aandacht. Hoewel ik na de eerste dag wel even bij moest komen. Ik besefte ook in eens: de cirkel is ècht rond nu. De middagen heb ik gebruikt om nog wat meer van Taipei te zien. Een andere grote toeristische trekpleister is het National Palace Museum. Met een enorme verzameling Chinese kunstschatten. Chinees, want ze komen van het mainland (waar het Palace Museum de meeste kunststukken bezit, maar men zegt dat de mooiste in het National Palace Museum liggen, in Taiwan dus). Ik startte de weg naar het museum (in het Noorden van Taipei) in m'n eentje, maar kreeg al snel gezelschap van een andere toerist (ook met chinees uiterlijk, maar Amerikaans uit California), Chris. Ik was namelijk duidelijk toerist (was in m'n gids aan het uitvogelen welke MRT-uitgang ik moest nemen en welke bus vervolgens. Hij was ook onderweg naar 't museum, dus toen had ik ineens een museummaatje. We hebben alleen de eerste hal (van de twee) kunnen zien, drie verdiepingen aan kunst: potten van porselein, bronze wapens, kalligrafie en beelden en sieraden van jade (en meer). We moesten zelfs wat haasten om het allemaal te zien, het museum sloot rond vijf uur. Dus alleen de eerste paar zalen de audiotoer beluisterd (interessant, maar kost tijd). 's Avonds uit eten geweest in een steakhouse (Outbreak, maar een burger en patat op) met Chris en twee van zijn Taiwanese vrienden. Nu scheen 't restaurant naar Taiwanese begrippen wat meer high class te zijn, in ieder geval voor de Taiwanees met een goed inkomen. In Nederland zou 385NTD een normale prijs zijn voor een bord friet en een (enorme) burger en een groot glas water: rond de negen euro. Maar ik heb ook wel (heel veel) goedkoper gegeten in Taiwan. De stinky tofu heb ik ondertussen geprobeerd. Officieel is het geloof ik een 'snack' voor tussendoor, maar voor 30NTD (nog geen Euro geloof ik) zat ik echt vol. Zeker voor herhaling vatbaar, lekker! Het kopen van eten bij van die stalletjes is alleen vaak wel wat moeilijker: geen Engels (wijzen en gebaren wat ik wil) en ik weet vaak niet eens wat ik eigenlijk koop. Dat kan ik namelijk niet lezen, wat ik wel kan lezen zijn de cijfers: ofwel telefoonnummer ofwel de prijs (en dat spreekt voor zich). Meer van wat ik zoal eet in Taiwan: zie foto's met omschrijving (zelfde plekkie als vorige keer, rechts op de pagina). Een andere cultureel verantwoorde activiteit deze week: het discovery center van Taipei bezocht (interactief museum over de history van het best jonge Taipei). Leuk, maar vooral kijken en lezen (niet zo interactief dus), want de interactieve gedeelten waren vooral in 't Chinees (video's en geluidsfragmenten (verhalen)). Nog een klein (zeer lovend) stukje over het ov hier, de bus heb ik 't al over gehad. Maar de metro (MRT, Mass Rapid Transit) nog niet. Spitsuur in de metro is wel een kleine beschrijving waard. Hoe chaotisch het verkeer 'boven de grond' is (lees: auto's, taxi's, bussen, maar vooral scooters (ze doen hier op scooters wat wij ongeveer op de fiets doen)) zo georganiseerd is de 'ondergrondse' (ten minste tot je die wagon in gaat, dan is het enigszins proppen). Te beginnen met de roltrappen van/naar perrons. Rechts stilstaan, links lopen (wat ook geprobeerd wordt in NL, maar niet lukt). Op het perron aan gekomen sluit je netjes aan in de rij (ja, echt. Mensen staan in de rij, niet op een kluitje zoals spitsuur bij de Nederlandse trein bijvoorbeeld). Tijdens de spits staan er 'verkeersregelaars' die de boel in goede banen leiden en de mensen stopt wanneer de coupe echt vol is. Als je dan de metro in gaat: alleen op de lichtbauwe stoeltjes zitten aub (donkerblauw=priority seats: ouderen, moeders met baby/kind...En daar gaat dus ook niemand zitten die niet tot die groep behoort, ook niet tijdens de spits). En nog een laatste pluspuntje: de metro's, maar ook de bussen zijn heel schoon (want: niet eten/drinken/schrijven in metro, ook niet wachtend op het perron). Morgen komt mijn birth-mother mij ophalen om naar Yunlin te gaan voor een lang familie weekend en het vieren van het Mid-Autumn/Moon festival! Dus tot de volgende blog!